Per- en polyfluoralkylstoffen (PFAS) behoren tot een grote groep synthetische chemicalieën met sterke koolstof-fluorbindingen. In een laboratoriumomgeving blijft deze binding vrijwel intact, waardoor PFAS moeilijk afbreekbaar zijn en lang aanwezig blijven in milieu en consumentenproducten. Veel varianten verschijnen nog niet in meetprogramma’s, omdat er geen analytische standaard beschikbaar is om ze betrouwbaar te identificeren.
Liwara richtte zijn onderzoek op de detectie van PFAS in textiel en oppervlaktewater. Deze matrixen bevatten vaak onbekende verbindingen die niet in routinemethodes staan. Door nieuwe PFAS-verbindingen te synthetiseren en te karakteriseren bevestigt hij hun aanwezigheid en biedt hij een meetbare standaard voor laboratoria.
Chromatografische scheiding in combinatie met massaspectrometrie
De synthetische stap vond plaats aan de VU Amsterdam en bij Chiron in Trondheim, met aanvullende samenwerking met bedrijven en onderzoeksinstellingen. Het werk legde de nadruk op reproduceerbare standaarden die geschikt zijn voor routineanalyse. Tijdens het onderzoek gebruikte hij chromatografische scheiding in combinatie met massaspectrometrie. Met deze technieken kon hij PFAS van elkaar onderscheiden op basis van massa en retentietijd, waardoor eerder ongrijpbare varianten nu aantoonbaar worden.
