De coronapandemie houdt onze samenleving nu een half jaar in zijn greep, net als de mondkapjes- en materialen-tekorten-discussie. Waar het voor mij in Frankrijk duidelijk was waar wél en niet mondkapjes te dragen, en overal dezelfde regels, weet niemand in Nederland na allerlei experimenten meer waar de draagplicht wel en niet geldt. In elk geval in het OV, dat is tenminste helder.
Hier faalt onze poldercultuur jammerlijk. Door al dit gediscussieer en geëxperimenteer is het draagvlak voor mondkapjes in het openbare leven gedaald tot het nulpunt. Een ‘faal’ is ook de distributie van testmaterialen voor COVID-19-testen. De logistiek hiervoor is nog steeds niet op orde, nooit geweest ook. Met de noodzakelijke opvoering naar ruim 100.000 testen dit najaar per dag is het de vraag of het in oktober/november wel gaat lukken. Het is zó’n janboel dat er tekorten zijn op individueel labniveau en de overheid serieus overweegt een beroep te doen op Duitsland, waar genoeg voorraden zijn.
Dit laatste zeer tegen het zere been van leidinggevenden in Nederlandse, medische laboratoria. Het geklaag op sociale media over uitbesteding naar Duitsland en het logistiek onvermogen in ons eigen land was niet van de lucht. Ik pik er wat reacties voor u uit. Sander Leenders, Arts Microbioloog bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis, zegt: ‘Luistert er dan echt niemand in Den Haag?? Ja de labs hebben het druk, we piepen en kraken, maar het probleem is de levering van materialen door firma’s waar het aan schort. Hoe kan het dat deze materialen blijkbaar wel bij andere labs beschikbaar zijn? Waarom is de regie op verdeling van die materialen nog steeds niet goed geregeld? Extra labs, zelfs Duitse labs toevoegen, gaat drama worden in afhandeling van uitslagen.’
En Marjolein Damen, Manager Medische Microbiologie bij het Maasstad Ziekenhuis voegt daaraan toe: ‘Als Nederland nou meer middelen inkoopt, dan zouden de microbiologische labs het gewoon veel goedkoper zelf kunnen testen. In plaats daarvan gaan de tests naar Duitse labs die blijkbaar wel de middelen kunnen verkrijgen in Duitsland.’
Enthousiasme was er ook. Peter de Haan, CSO en mede-oprichter van Amarna, noemde de test met 135 Nederlanders die worden geïnjecteerd met een experimenteel Leids coronavaccin een mijlpaal. We zullen zien of dat zo is. Eerst afwachten hoe de gezonde vrijwilligers die de universitair medisch centra van Leiden, Utrecht en Groningen werven, reageren op de toediening van het ‘Nederlandse’ coronavaccin van het Leidse farmabedrijf Janssen.
Want hoe zit het met de bijwerkingen (in deze toch wel kleine studie)? Daarna volgt een nog veel grotere uitdaging: hoe reageren kwetsbaren in de samenleving erop en werkt het vaccin überhaupt? Ik wil niet cynisch zijn, maar voorlopig zijn we helaas nog niet van corona af. Opschalen van testcapaciteit en het naleven van de regels ter preventie zijn zeker tot in 2021 onze krachtigste wapens. Laat daar nu een uitdaging liggen. Wie gaat die coördinatie van testmaterialen nu eindelijk op orde krijgen en hoe houden we de samenleving bij de les? Beide zijn noodzakelijk om zo snel mogelijk weer terug te kunnen naar het oude normaal.
