Het bericht dat de basisscholen weer opengingen werd toch met enige vreugde ontvangen merkte ik in mijn omgeving. Dat de sneeuw even roet in het eten gooide hier en daar, ach dat namen we voor lief. Sneeuwpret, dat was echt veel te lang geleden, veel kinderen in de basisschoolleeftijd wisten soms niet eens hoe dat is: sleetje rijden, sneeuwballen gooien (en nee, heus niet alleen gezinsleden bekogelen, dat is toch helemaal niet leuk).
Maar goed, scholen open, terug naar structuur? Structuur, duidelijkheid, rust zowel voor de ouders als ook voor de kinderen belangrijk.
Jezelf niet meer in spagaat hoeven te vormen om alles geregeld te krijgen, gewoon weer je werk kunnen doen, zonder dat je continu afgeleid werd door weer een nieuw digitaal lesje en een naar aandacht hunkerende peuter. Want ook de kinderopvang was dicht, dus het jonge grut huppelde ook thuis rond.
En tja, rust ontbreekt nog steeds. Rust om de dingen die je wilt doen, met aandacht te kunnen doen. Zonder het gevoel te hebben dat je alles half doet. Te weinig aandacht voor je werk, te weinig aandacht voor je kinderen, geen echte scheiding meer tussen werk /school en privé. Niemand wordt daar erg blij van merk ik. Mensen hebben blijkbaar toch structuur nodig.
Maar oef, de BSO mag nog niet open, dus je moet je kinderen weer zelf bezighouden na schooltijd. Weer geen rustig moment om je werk af te maken, want de kinderen vragen – terecht – om aandacht. Dus weer in die spagaat die de ouders van basisschoolkinderen zo goed kennen. Wat blijken ze dan onverwacht lenig te zijn.
Sturen we de kids naar de noodopvang, ook al hebben we misschien toch niet zo’n cruciaal beroep maar wil de werkgever wel hieraan meewerken? Voelt ook niet echt goed, al levert dat dan voor jezelf wel weer rust op. En wat vinden “de anderen” ervan als ze horen dat je er gebruik van maakt? Ga je je dan schuldig voelen? Kortom: constant die afwegingen, constant in spagaat, steeds die veranderingen van dan weer open en vervolgens weer dicht. Vermoeiend al die beperkingen, al die wijzigingen, het niet weten waar je aan toe bent. Voor de volwassenen al, laat staan voor de kinderen.
Alle gevoelens passeren de revue: weerstand, schuldgevoel, boosheid, gelatenheid, wantrouwen enzovoorts.
Want wat we nodig hebben om goed te kunnen functioneren is toch wel die rust. Rust (of dat nu thuis is, of op het werk) is de basis om op welke manier dan ook je werk te kunnen doen.
Ik wens alle ouders die hiermee te maken hebben heel veel succes, ik heb diep respect voor jullie.
