Bij binnenkomst is duidelijk dat ik alleen met pin kan betalen. Ik moet een mandje pakken, waarbij het aantal mandjes is afgestemd op de maximale hoeveelheid mensen die naar binnen mag. De looprichtingen door de winkel zijn aangegeven met heldere eenrichtingspijlen op de vloer. Iedereen houdt zich eraan.
Het brede gangpad naar de kassa’s is voorzien van gemarkeerde vakken op de vloer die zorg dragen voor voldoende onderlinge afstand. Naast het pinapparaat staat een bekertje met houten stokjes. Een sticker in een signaalkleur vertelt mij dat ik met deze stokjes de pincode van mijn bankpas moet invoeren. Het kassabedrag overstijgt de mogelijkheid van contactloos betalen en voortdurend ontsmetten willen ze niet. Overweldigd door alle indrukken van visueel management, de gekke manier van intoetsen, vergeet ik mijn viercijferige code spontaan.
Wie wel eens een goede toepassing van visueel management heeft gezien in een laboratorium, weet hoe krachtig dit is. Visueel management reduceert niet alleen de kans op fouten, je ziet ook waar er afwijkingen zijn. In één blik zie je de status van de monsters in de workflow, waardoor medewerkers ontspannen werken. De werkplek verbetert zich daardoor bijna vanzelf.
Visueel management toont in deze coronatijd zijn waarde bij de invulling van de ‘anderhalvemetersamenleving’. De boodschap om handen te wassen, afstand te houden, etcetera, wordt overal gevisualiseerd. Dat wordt als prettig ervaren, geeft een veilig gevoel, terwijl dit soort visualisering voor de crisis ook op weerstand kon stuiten. Laten we hopen dat door deze crisis die weerstand tot het verleden behoort en labs de kracht van visueel management gaan omarmen in hun organisaties.
Hoe het afliep bij de winkel? Na drie ongeldige pincodes ben ik af. Met een “Moeten we de artikelen voor u apart zetten?” biedt het winkelmeisje mij een makkelijke aftocht. Zonder mijn haarcrème om mijn jaren-zeventig-kapsel te verhullen, en de haarverf voor mijn vrouw, druip ik af. Ik hoop niet dat dit mijn ‘nieuwe normaal’ wordt.
