Laat je proefpersonen een witte jas aantrekken, dan maken zij minder fouten tijdens een cognitieve test, las ik laatst in een artikel van een sociaal psycholoog. Het dragen van de kleding was hierbij doorslaggevend, want wie die jas alleen op tafel zag liggen, presteerde niet beter.
Zou jouw labjas ook die symbolische betekenis hebben als je hem van het haakje pakt? Is dat de reden dat er zo weinig ontwikkeling zit in labmode? En wat betekent het dat er in sommige labs geen labjas wordt gedragen?
De witte jassen deden onder invloed van de scheikundige en bioloog Louis Pasteur hun intrede in de zorg. Voor die tijd werd door medici vooral zwart gedragen, wat je kunt terugzien op oude schilderijen. De kostuumverandering symboliseerde wetenschappelijke autoriteit, smetteloosheid, zuiverheid en hoop. Ook buiten de ziekenhuizen gingen laboratoria mee in deze kledingtrend. Vandaag de dag vervaagt de witte jas onder artsen. Chirurgen geven de voorkeur aan blauwe of groene scrubs, omdat onder de felle lichten van een operatiekamer witte jassen het oog belasten en hoofdpijn veroorzaken. Psychiaters houden ervan hun patiënten op hun gemak te stellen door vrijetijdskleding te dragen. Terwijl kinderartsen ook de neiging hebben de witte jas te vermijden uit angst dat kinderen het bedreigend zullen vinden.
Alleen, de labjas is nog altijd hét uniform voor labwerkzaamheden in alle sectoren. Oké, het is functioneel, maar waarom is er niet meer diversiteit? Voor het overgrote deel zijn je ontmoetingen met collega’s; die hoef je niet op hun gemak te stellen. En hoewel het waar is dat vlekken opvallen en er in geval van morsen geen twijfel mogelijk is, hoeveel wordt er nu eigenlijk gemorst? Dragen we niet gewoon met z’n allen een witte labjas om het fenomeen enclothed cognition? Oftewel: onbewust werken we hierin sneller, veiliger en met minder fouten. Kijk door die bril straks eens naar je collega in het wit. Welke kleur wens je hem en jou toe?
